Podstawowe znaczenie dla pozyskiwania danych osobowych kandydatów do pracy ma art. 221 Kodeksu pracy, określający cel przetwarzania i zakres danych, do których żądania uprawniony jest pracodawca.
Pracodawca może żądać od kandydata do pracy wyłącznie następujących danych:
- imienia (imion) i nazwiska (bez nazwiska rodowego kandydatki),
- imion rodziców (bez nazwiska rodowego matki),
- daty urodzenia (bez miejsca urodzenia),
- miejsca zamieszkania (adresu do korespondencji),
- poziomu wykształcenia,
- przebiegu dotychczasowego zatrudnienia.
Możesz domagać się od kandydata do pracy podania innych danych osobowych niż określone w art. 221 § 1 kp, tylko wtedy gdy:
- obowiązek ich podania wynika z innych przepisów (art. 221 § 4 kp) lub
- kandydat do pracy wyrazi na to pisemną zgodę (art. 221 § 5 kp odsyła bowiem do ustawy o ochronie danych osobowych).
Ten pierwszy przypadek dotyczy np. kierowców. Od kandydatów na to stanowisko wolno żądać przedstawienia zaświadczenia o niekaralności, ponieważ taki wymóg przewiduje ustawa o transporcie drogowym.
Pracodawca może ponadto żądać od kandydata do pracy, aby przedstawił:
- wypełniony kwestionariusz osobowy (bez fotografii),
- świadectwa pracy z poprzednich miejsc pracy lub inne dokumenty potwierdzające okresy zatrudnienia, ale tylko te obejmujące okresy pracy w roku kalendarzowym, w którym pracownik stara się o zatrudnienie,
- dokumenty potwierdzające kwalifikacje zawodowe wymagane do wykonywania oferowanej pracy,
- świadectwo ukończenia gimnazjum – od osoby ubiegającej się o zatrudnienie w celu przygotowania zawodowego,
- orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na danym stanowisku,
- inne dokumenty, jeżeli obowiązek ich przedłożenia wynika z odrębnych przepisów, np. zaświadczenia o niekaralności (§ 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika)